تا سن نوجوانی از رویای خود محافظت کردم و به عشق مهندسی‌ کامپیوتر، در دبیرستان ریاضی‌فیزیک خواندم. بعد از فوت بابا، برادرم تنها تکیه‌گاهم شد و گفت که من می‌توانم وصیت پدر را عملی کنم. پس نگذاشت مسائل مالی مانعم شود و با حمایت‌های بی‌دریغش، در رشته‌ی مهندسی کامپیوتر قبول شدم و آن را تا مقطع کارشناسی ادامه  دادم. بعد از آن در رشته‌ی مدیریت فناوری اطلاعات، در دانشگاه تربیت مدرس، کارشناسی ارشد خواندم.

از همان سال‌های اول، وقتی هرروز بیشتر کامپیوتر را می‌شناختم، دلم می‌خواست آن را با همه به اشتراک بگذارم؛ پس لیست تمام مراکز آموزشی تهران را، از منطقه‌ی یک تا بیست درآوردم و به همه زنگ زدم، تجربه‌ی چندانی نداشتم و خیلی‌ها من را پس زدند؛ ولی من دست بردار نبودم و از آن‌جایی که خواستن توانستن است، موفق شدم در یک مرکز آموزشی در منطقه یازده تهران، تدریس را شروع کنم.

از سال 90 تدریس در دانشگاه‌های علمی‌-کاربردی شروع کردم و بازخوردهایی که از شاگردانم می‌گرفتم من را همواره به یاد صحبت‌های پدرم می‌انداخت که می‌گفت: « با این همه سروزبون و هیجانی که داری، حیفه یجا ازش استفاده نکنی.»

وقتی این بازخورد را از شاگردانم گرفتم که علم کامپیوتر را با عشق و هیجان به خونشان تزریق می‌کنم، تصمیم گرفتم تدریس را جدی‌تر بگیرم و بیشتر باورم شد هیچ کس من را به اندازه‌ی پدرم نمی‌شناخت.